Sąsiad terroryzm

Ostatnio na angielskim rozmawiałam ze swoją uczennicą o tzw „flashbulb memory”. Nie wiem, jak najlepiej przetłumaczyć to na polski, ale w skrócie rzecz ujmując, chodzi o sytuację, w której nasz mózg – pod wpływem bardzo silnego wstrząsu emocjonalnego wywołanego jakimś zdarzeniem – „robi zdjęcie” danego momentu i z wielką dokładnością go zapamiętuje. Kiedy pomyślę o takim zdarzeniu ze swojego życia, jednym z pierwszych przykładów jest 11 września 2001, kiedy wróciłam ze szkoły i przegryzając małe co nieco, od niechcenia włączyłam telewizor. Wszystkie programy krzyczały o tym samym – zamach na Stany Zjednoczone, tysiące ofiar, wypowiedzenie wojny największej potędze świata. Wtedy pierwszy raz dobitnie dotarło do mnie, czym jest i co może ze sobą nieść terroryzm. Abstrahując od teorii spiskowych, jakoby to sami Amerykanie dokonali zamachu na WTC i Pentagon. Podręcznik do angielskiego wspominał też zamachy terrorystyczne w londyńskim metrze, przytaczając relację świadka tamtych wydarzeń, którego od śmierci dzieliły minuty. Dziś mamy marzec 2016 roku. Prawie piętnaście lat później temat terroryzmu w czystej postaci jest stałą częścią wszystkich wydań serwisów informacyjnych, a położony półtora tysiąca kilometrów ode mnie kraj – Belgia – pogrążony w żałobie. Czy informacje o kolejnych zamachach wzbudzają w nas jeszcze taki szok i  niedowierzania? Czy nie przyzwyczailiśmy się do tego, że po prostu „się zdarzają”? Tylko w tym roku, słyszeliśmy o zamachach w Somalii, Burkina Faso, Nigerii, Turcji. Wczorajszy zamach w Brukseli budzi w Europie większy strach, bo miał miejsce tuż obok. Podobnie jak ten z listopada 2015 roku w Paryżu, kiedy cały stary kontynent łączył się w bólu z Francją, a zdjęcia na facebook’u pokryte były kolorem niebiesko-biało-czerwonym. Czy dziś widać na portalach zdjęcia profilowe pokryte czernią, żółcią i czerwienią..? Nie. I nie o to chodzi, że uważam, że powinny…

Wieczorem napisała do mnie koleżanka z Wietnamu, którą poznałam dwa lata temu w Sajgonie – pytała, czy wszystko u mnie OK., bo myślała, że jestem Belgijką (w Azji ludzie często uważają za kraj Europę, więc nie ma się co dziwić). Miło z jej strony. Ale nie jestem Belgijką, siedzę w białostockim domu, zajadam MMsy i naprawdę szczerze wątpię, żeby któremukolwiek z religijnych fanatyków chciało się dotrzeć do naszego pięknego miasta, żeby wysadzać cokolwiek w powietrze (och, jak cudownie, że nie mamy lotniska…) A jednocześnie czuję przerażenie, które spływa po mnie z czubka głowy aż po koniuszki palców. Dlaczego? Przez wizje życia bez podróżowania; świata, w którym każdy każdemu patrzy z nieufnością na ręce; społeczeństw, które zamykają się na ludzi innego koloru skóry i odmawiają im podstawowej pomocy. Boję się również, że któregoś dnia z ręki terrorystów zginie ktoś mi bliski i poczuję nienawiść w jej najsilniejszej i najbardziej toksycznej formie. Bo już nie czuję się bezpiecznie myśląc o podróżach w niektóre części świata. A mam poczucie, że najgorsze dopiero przed nami.

Ofiarami są nie tylko ci, co giną w zamachach. Nie tylko ich rodziny i przyjaciele (których cierpienia nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić…). Ofiarami jesteśmy wszyscy, którzy mniej lub bardziej świadomie stawiamy strach i panikę nad swoje przekonania i wartości; nad prawdziwie chrześcijańską wiarę albo po prostu – nad pragnienie bycia przyzwoitym człowiekiem. Jak w takim świecie wychowywać dziecko, które jednocześnie ma być otwarte na świat i na Innego, ale i ostrożne, uważne, czujne. Bo przecież Czujność w walce (a raczej w obronie) z terroryzmem wydaje się być kluczowa. Komu ufać i gdzie szukać winnych narodzin fanatyzmu, okrucieństwa, zachłanności i głupoty? Czy jest to w ogóle możliwe i co nam da? Czy po prostu tak już jest, że ludzkość skazana jest na samozagładę i na gotowanie sobie piekła?

Na zakończenie polecam artykuł. Częściowe odpowiedzi, jakie można tam znaleźć mogą być dla Was mniej lub bardziej oczywiste. Przede wszystkim są po prostu bardzo smutne.

http://mediumpubliczne.pl/2016/02/slynny-dziennikarz-john-pilger-o-isis-dopiero-gdy-dostrzezemy-nasze-zbrodnie-wojenne-bedziemy-mogli-cos-pojac/

Jest mi bardzo smutno.